Antropologia sztuk widowiskowych

Biosemiotyka - przejawinie się i formacja cielesna "ze względu na obserwatora" w Adolfa Portmana i Jakuba von Uexulla (biologia teoretyczna i etologia)

"Nadwyżka obecności" i semioza - lot szamański i rytualne formy kultowe

Relacja tekstu i performansu, wykonanie i działanie (semioza i sprawczość)

montaż uwagi (przestrzeń sensorycznego doświadczenia i horyzont oczekiwań), biologiczny i kulturowy wymiar gestu -Darwin "O sobie wyrażania uczuć u ludzi i zwierzat" oraz Warburg "rytualna tłocznia gestu", publiczna mowa ciał i społeczny "gestus" (Brecht)

dramat społeczny i dramat artystyczny (cyrkulacja i wymiana), widowisko międzykulturowe - gatunkowość i kody gestyczne róznych kultur, proksemika i budowanie przestrzeni bliskości. i dystansu społecznego

Antropologia sztuk widowiskowych obejmuje szeroki zakres artykulacji działań ludzkich (w niektórych kontekstach także współ-zwierzęcych np. corrida) głosowych oraz fizycznych - opartych na podstawach kulturowych i biologicznych .

Podstawowym zadaniem kursu jest namysł nad sztukami widowiskowymi jako nad medium refleksywizacji codziennych technik cielesnych i miejsca - podobnie jak przestrzenie kultowo-misteryjne - eksponowania nadmiarowych technik ciała (produkcja obecności, ogniskowanie uwagi).

Odrębnym pasmem tematycznym jest relacja między widowiskiem jako realizacją scenariusza działań a "treningiem" (a także przesuwanie się punktu ciężkości w stronę tego drugiego bieguna po reformie teatralnej - w obrębie tradycji europejskiej).

Trzecie pasmo to przechodzenie od sztuk widowiskowych tradycji artystycznej do widowisk międzykulturowych (rekombinujących elementy rytów z porządków religijno natywnych). Podjęty będzie także wątek relacji: działanie - tekst- partytura (np. etykieta i ceremoniał).

E. Leach, A. J. Greimas, Rytuał i narracja, Warszawa 1989

E. Flaig, Zrytualizowana polityka. Znaki, gesty i władza w starożytnym Rzymie, Poznań 2013

T. Hoeschler, Sztuka rzymska; język obrazowy jako język semantyczny

Teatr dell'arte, red. Dorota Sosnowska, Warszawa 2016.

F. Rokem, Wystawianie historii, Kraków 2010

M. Carlson, Performans, Warszawa 2007

A. Warburg, Narodziny Wenus i inne szkice renesansowe, Gdańsk 2010

S. Kracauer, Jacques Offenbach i Paryż jego czasów

D. Kosiński, Teatra polskie. Rok katastrofy, Warszawa-Kraków 2013

R. Shusterman, Myślenie ciała. Eseje z zakresu somatoestetyki

W. Klimczyk, Wirus mobilizacji. Taniec a kształtowanie się nowoczesności, Kraków 2015

E. Barba, Canoe z papieru, Wrocław 2007

S. Zizek, M. Dolar, Druga śmierć opery, warszawa 2008

W. Filler, Cyrk, czyli emocje pradziadków

Student uzyskuje wiedzę pozwalającą mu na rozumienie, nazywanie, analizowanie i porównywanie technik cielesno-performatywnych i sposobu organizacji sztuk widowisk (wspierającego je treningu) w różnych tradycjach kulturowych K_W02, K_W04

Student potrafi ocenić w odniesieniu do nich co jest kompetentnym wykonaniem (z uwzględniem odmienności norm danej tradycji) K_W05

Uczestnictwo w zajęciach, aktywność w segmentach z dyskusją i analizą materiału audiowizualnego.

zaliczenie roku na podstawie skonspektowania 5 pozycji z listy lektur, napisania minieseju które ilustruje jedn z wariantów omawianych na zajęciach tradycji sztuk widowiskowych.