Technika Alexandra (podstawy)

Zajęcia z Techniki Alexandra uczą wykorzystania świadomości, myśli i intencji do lepszego kontaktu oraz panowania nad własnym organizmem i jego możliwościami psychofizycznymi z jednoczesnym zachowaniem pełnej uważności w stosunku do otoczenia. W toku zajęć student uczy się rozluźniania zbędnych napięć i usztywnień, poprawy przyjmowanej na co dzień postawy siedzącej, stojącej i w ruchu oraz uzyskiwania większej swobody w działaniu. Ostatecznym celem zdobywanych w toku zajęć umiejętności jest wykorzystanie ich do poprawy zauważanych przez studenta nieodpowiednich nawyków postawy i ruchu oraz wykorzystania nowych narzędzi do emisji głosu i wybranych zadań aktorskich.

Podczas zajęć student uczy się wykorzystania świadomości i odpowiednio ukierunkowanej intencji do jednoczesnego panowania nad sobą i możliwościami swojego organizmu oraz uważnego odbierania i reagowania na bodźce docierające z zewnątrz.

W praktyce sprowadza się to do dbania o powrót do stanu „neutralnego”, czyli do neutralnej postawy nieobciążonej nawykowymi tendencjami garbienia się, nadmiernymi napięciami lub usztywnieniami ciała, niechlujnym sposobem poruszania się lub błędami postawy związanymi z wcześniejszymi wadami i problemami.

Zajęcia uczą świadomego rozluźniania zbędnych napięć z jednoczesnym przywracaniem postawie odpowiedniej sprężystości i elastyczności. Praca na poziomie świadomości i myśli powoduje, że starając się lepiej panować nad reakcjami ciała, automatycznie lepiej panujemy nad swoim sposobem myślenia, stajemy się też bardziej świadomi sposobu wyrażania przez siebie emocji.

Technika Alexandra została stworzona przez australijskiego aktora Fredericka Matthiasa Alexandra (1869-1955) w celu zapanowania nad problemami z emisją głosu, tak że powrót do większej naturalności oddechu i swobody w emisji głosu jest w większym lub mniejszym stopniu oczekiwanym efektem pracy tą metodą.

W związku z faktem, że brak jest w języku polskim literatury na temat Techniki Alexandra w pracy aktorskiej, studenci dostają przesłane drogą mailową, teksty i artykuły oraz fragmenty wybranych pozycji w j. angielskim.

Literatura uzupełniająca:

• Dorota Kędzior „Technika Alexandra”

• Kate Kelly „ Before the Curtain Openes”

• Agnes de Brunhoff „ON Stage ! Back to Yourself with the Alexander Technique”

• F.M. Alexander „The Use of the Self”

Wiedza K_W06:

Student zna podstawowe zasady Techniki Alexandra, jak obiektywna obserwacja, zaniechanie, podstawowe kierunki mentalne, pierwotna kontrola. Rozumie zasady działania odruchu strachu oraz innych rządzących nami odruchów. Rozumie pojęcia i umie rozpoznać w praktyce takie aspekty jak „docelowiczostwo” (ang. endgaining), błędna interpretacja odczuć, pierwotna kontrola. Jest w stanie wytłumaczyć zależności przyczynowo - skutkowe pomiędzy podstawowymi aspektami postawy, a swobodą utrzymywania równowagi i odpowiednią koordynacją pracy organizmu.

Umiejętności K_U01, K_U03, K_U11 :

Student potrafi wykorzystać zdobyte umiejętności i narzędzia, przede wszystkim świadomość i poznane kierunki mentalne, do rozluźniania zbędnych napięć, poprawiania zauważanych błędów i uzyskiwania większej swobody postawy i ruchu. Potrafi zadbać o podstawowe warunki niezbędne do swobodnego używania głosu, radzenia sobie ze stresem i tremą.

Kompetencje K_K05, K_K06 :

Student potrafi zarówno obserwując siebie, jak pracę innych osób, ocenić aspekty postawy i ruchu niezbędne do poprawy z punktu widzenia Techniki Alexandra oraz zastosować je w praktyce. Wie, jakie zdobyte umiejętności zastosować w radzeniu sobie z nowymi, trudnymi wyzwaniami. Potrafi rozpoznać u siebie i u innych rażące przykłady zaburzania pierwotnej kontroli organizmu i nadwerężania głosu oraz zadbać o ich poprawę.

Na ostateczne zaliczenie wpływają zarówno poszczególne zadania, jak i całokształt pracy i dokonań studenta. Dozwolone są 2 nieobecności nieusprawiedliwione w semestrze. Wszystkie nieobecności muszą być na bieżąco nadrabiane, ponieważ wszystkie kolejne umiejętności budowane są na podstawie wcześniejszych dokonań. Warunkiem otrzymania oceny końcowej jest wykonanie zadań zleconych przez prowadzącego/ą.