Sztuka nowoczesna
Informacje ogólne
Kod przedmiotu: | WOT/L/O/SN |
Kod Erasmus / ISCED: | (brak danych) / (brak danych) |
Nazwa przedmiotu: | Sztuka nowoczesna |
Jednostka: | Wiedza o Teatrze (studia pierwszego stopnia) |
Grupy: |
Przedmioty WOT/L rok II sem. 3 |
Punkty ECTS i inne: |
0 LUB
1.00
(w zależności od programu)
|
Język prowadzenia: | Polski |
Skrócony opis: | |
Pełny opis: |
Zajęcia będą poświęcone XX-wiecznej kulturze Włoch i jej przeobrażeniom na tle społeczno-politycznym. Przyjrzymy się głównym włoskim ruchom artystycznym tego okresu (futuryzm, neorealizm, arte povera) i ich związkom z teatrem , twórczości wybranych włoskich dramatopisarzy i reżyserów oraz modelowi organizacji współczesnego życia teatralnego we Włoszech. Na zajęciach omawiane będą zarówno wybrane przedstawienia i dramaty, jak i filmy oraz dzieła sztuk wizualnych. Najważniejsze zagadnienia: 1. Futuryzm – założenia i strategie działania; performatywny charakter awangardowej rewolucji. Obszary futurystycznych poszukiwań teatralnych: widz, scenografia, maszyna. 2. Futuryzm i faszyzm – futuryzm jako program odnowy światopoglądowej Włoch / teatr jako forma agitacji i oddziaływania na tłumy 3. Gabriele d’Annunzio i Luigi Pirandello – dwie koncepcje dramatu 4. Neorealizm – panorama powojennych zniszczeń, próba ideologicznej odbudowy kraju, mit włoskiego ruchu oporu, rozrachunki z faszyzmem: Vittorio De Sica, Roberto Rossellini 5. Neorealizm a teatr – Eduardo De Filippo, Piccolo Teatro di Milano 6. Włoska neoawangarda teatralna: rzymskie piwnice, Carmelo Bene, kształtowanie się teatru poszukującego (teatro di ricerca) 7. Pomnik lat 60.: Słodkie życie Federica Felliniego – kontekst społeczno-kulturowy, analiza filmu. Współczesne nawiązania: Wielkie piękno Paola Sorrentino. 8. Arte povera: historia nazwy, założenia, główne dzieła, związki z teatrem, dziedzictwo 9. Pier Paolo Pasolini: intelektualista i reżyser. Manifest teatralny i tragedie. Kontekst społeczno-polityczny lat 70. 10. Dario Fo – polityczność i reinterpretacja tradycji komedii dell’arte 11. Societas Raffaello Sanzio, Pippo Delbono i nowe pokolenie włoskich twórców teatru 12. Model organizacji teatru we Włoszech |
Literatura: |
Podstawowa (dramaty i wybrane rozdziały książek): 1. Gabriele D’Annunzio, Córka Joria. Tragedia pasterska, Warszawa 1909 2. Carolyn Christov-Bakargiev, Arte Povera, Phaidon Press, London 1999. (przedruk manifestu Germano Celanta z 1969 roku) 3. Eduardo De Filippo, Nieustające egzaminy, w: tegoż, Trzy komedie, Warszawa 1991. 4. Dario Fo, Trzy zbiry: farsa w stylu komedii dell'arte, „Dialog” 1998 nr 6. 5. Monika Gurgul, Historia teatru i dramatu włoskiego od XIX do XXI wieku. T.2, Universitas, Kraków 2008. 6. Monika Gurgul, Teatr Daria Fo, Universitas, Kraków 1997. 7. Tomasz Kireńczuk, Od sztuki w działaniu do działania w sztuce. Filippo Tommaso Marinetti i teatr włoskich futurystów, Księgarnia Akademicka, Kraków 2008. 8. Tadeusz Miczka, Kino włoskie, Wydawnictwo Słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2009. 9. Pier Paolo Pasolini, Manifest o nowy teatr, w: Eleonora Udalska (red.), O dramacie. Od Sartre’a do Mrożka: poetyki, manifesty, komentarze, Znak, Warszawa 1997. 10. Pier Paolo Pasolini, Pilades, w: tegoż, Pilades. Calderon, Kraków 2007. 11. Luigi Pirandello, Sześć postaci scenicznych, w: tegoż, Dramaty, PIW, Warszawa 1960. 12. Dorota Semenowicz, Wyjść poza formy. Teatr Carmela Benego, „Didaskalia” 2017 nr 138. 13. Joanna Zając, Dwie koncepcje dramatu. D’Annunzio – Pirandello, Księgarnia Akademicka, Kraków 2003. Uzupełniająca: 1. Cezary Bronowski, Historia dramaturgii włoskiej XX wieku, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2009. 2. Germano Celant, Arte Povera: History and Stories, Electa, Milan 2011. 3. Stefano Ciammaroni, Archiwista narodzin i śmierci, „Kwartalnik filmowy” 2009 nr 67/68. 4. Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, Ossolineum, Wrocław 2003. 5. Monika Gurgul, O teatrze i dramacie włoskiego futuryzmu, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2009. 6. Dorota Semenowicz, To ni jest obraz. Teatr Romea Castellucciego i Societas Raffaello Sanzio, Ha!Art, Fundacja Malta, Kraków-Poznań 2013. |
Efekty uczenia się: |
Wiedza student po zakończeniu kursu powinien: EM 1 Mieć podstawową wiedzę na temat najważniejszych ruchów artystycznych we Włoszech XX wieku i ich związków z teatrem EM 2 Mieć podstawową wiedzę na temat włoskiej dramaturgii i teatru XX wieku EM 3 Znać model organizacyjny włoskiego teatru Umiejętności student po zakończeniu kursu powinien: EM 4 Wymienić i scharakteryzować główne XX-wieczne ruchy artystyczne we Włoszech oraz wpisać je w kontekst społeczno-kulturowy. EM 5 Umieć opisać model organizacyjny teatru we Włoszech i wskazać jego mocne i słabe strony. EM 6 Scharakteryzować twórczość wybranych włoskich dramatopisarzy. Kompetencje personalne i społeczne student po zakończeniu kursu powinien: EM 7 Umieć porównywać zjawiska z różnych dziedzin współczesnej kultury. EM 8 Być otwarty na poszerzanie zakresu swojej wiedzy językowo-kulturowej |
Metody i kryteria oceniania: |
1. Aktywność w dyskusji i lektura wskazanych tekstów (25%) 2. Przygotowanie referatu (25%) 3. Egzamin (50%) |
Zajęcia w cyklu "semestr zimowy 2020/21" (zakończony)
Okres: | 2020-10-01 - 2021-03-12 |
Przejdź do planu
PN WT ŚR WOT-w
CZ PT |
Typ zajęć: |
WOT wykład, 30 godzin
|
|
Koordynatorzy: | Paweł Płoski, Ewa Toniak | |
Prowadzący grup: | Ewa Toniak | |
Lista studentów: | (nie masz dostępu) | |
Zaliczenie: |
Przedmiot -
zaliczenie na ocenę
WOT wykład - zaliczenie na ocenę |
Właścicielem praw autorskich jest Akademia Teatralna w Warszawie.