Sceny dialogowe wierszem

Celem przedmiotu jest zdobycie przez studenta praktycznych umięjętności prowadzenia dialogu scenicznego, zrozumienia zasad i prawideł rządzących obecnością na scenie w relacji ze sobą, z partnerem i przestrzenią.

Celem przedmiotu jest zdobycie przez studenta praktycznych umięjętności prowadzenia dialogu scenicznego, zrozumienia zasad i prawideł rządzących obecnością na scenie w relacji ze sobą, z partnerem i przestrzenią. Na podstawie ćwiczeń aktorskich dotykających poszczególnych zagadnień w trybie warsztatowym i w oparciu o konkretne sceny dialogowe wybrane ze światowej literatury dramatycznej pracujemy nad następującymi zagadnieniami:

1. Tożsamość, pamięć emocjonalna, substytucja, zmysły i myślenie postaci

1a. Potrzeby, pragnienia i przeszkody postaci,

3. Tworzenie miejsca

4. Istota emocji scenicznych

5. Budowanie postaci przez działanie i jej wewnętrzne odniesienia

6. Zasady prowadzenia konfliktu emocjonalnego, personalnego i przestrzennego

7. Zasady dialogu w praktyce wybranych scen z dramatu pisanego wierszem

U. Hagen "Szacunek dla aktorstwa"

M. Czechow "O technice aktora"

E. Bartba "Teatr, rzemiosło, samotność, bunt"

A.Okopień Sławińska, M.Głowiński, J.Sławiński, "Zarys teorii literatury"

A.Kulawik, "Mówić wierszem"

L.Pszczołowska, "Wiersz polski"

1. Obecność i aktywny udział na zajęciach, ćwiczeniach

2 Samodzielna, aktywna i twórcza praca nad sobą

3. Prezentacja scen dramaturgicznych na zajęciach

4. Zdobyte praktyczne umiejętności / progres

4. Pokaz semestralny ze scen dialogowych / egzamin

Dozwolona 2 nieobecność nieusprawiedliwiona

Studenci zapoznają się z metodami pracy nad scenami pisanymi mową wiązaną. Celem przedmiotu jest swobodna realizacja zadań aktorskich w przestrzeni utworów pisanych wierszem.

Przy pracy nad scenami wierszem istotne jest uwrażliwienie studentów na istotę podtekstu a zatem tego, co kryje się pod słowami; uświadomienie, że stosunek emocjonalny mówiącego jest w pracy aktora istotniejszy od brzmienia słów, czy opowiadania fabuł. Można powiedzieć, że należy mówić sobą a nie zapisanym tekstem.

Studenci zyskują świadomość konieczności poszanowania formy i treści opracowywanych tekstów (umiejętność odczytywania znaczeń, niesionych przez utwór literacki) oraz uwzględnienie formy dzieła literackiego, ze względu na jej sensotwórczość (szczególnie w przypadku utworów pisanych wierszem)

Semestr ten ma charakter komplementarny. Stąd brak sztywnej propozycji programowej. Jest to konieczne ze względu na różne predyspozycje poszczególnych roczników. Zaleca się wprowadzenie wiersza w dialogu (z przełomu XIX i XX wieku) i bardziej zaawansowaną pracę nad łączeniem formy z ruchem. Dobrze sprawdza się na tym semestrze tematyka wiejska; tu jednak ograniczeniem są braki repertuarowe. Dobrym rozwiązaniem jest także praca nad białym wierszem szekspirowskim. W kwestii wersyfikacji proponuje się co ośmio- bądź jedenastozgłoskowiec.

Przykładowi autorzy: George Byron, Henryk Ibsen, Bolesław Leśmian, Aleksander Puszkin, Lucjan Rydel, William Shakespeare, Stanisław Wyspiański

Maria Dłuska "Próba teorii wiersza polskiego"

Thomas Stearns Eliot "Poezje", "Dramaty"

Johann Wolfgang von Goethe "Faust"

William Shakespeare Dramaty

Celem przedmiotu jest zdobycie przez studenta praktycznych umięjętności prowadzenia dialogu scenicznego, zrozumienia zasad i prawideł rządzących obecnością na scenie w relacji ze sobą, z partnerem i przestrzenią.

Przy pracy nad scenami wierszem istotne jest uwrażliwienie studentów na istotę podtekstu a zatem tego, co kryje się pod słowami; uświadomienie, że stosunek emocjonalny mówiącego jest w pracy aktora istotniejszy od brzmienia słów, czy opowiadania fabuł. Można powiedzieć, że należy mówić sobą a nie zapisanym tekstem.

Studenci zyskują świadomość konieczności poszanowania formy i treści opracowywanych tekstów (umiejętność odczytywania znaczeń, niesionych przez utwór literacki) oraz uwzględnienie formy dzieła literackiego, ze względu na jej sensotwórczość (szczególnie w przypadku utworów pisanych wierszem)

Semestr ten ma charakter komplementarny. Stąd brak sztywnej propozycji programowej. Jest to konieczne ze względu na różne predyspozycje poszczególnych roczników. Zaleca się wprowadzenie wiersza w dialogu (z przełomu XIX i XX wieku) i bardziej zaawansowaną pracę nad łączeniem formy z ruchem. Dobrze sprawdza się na tym semestrze tematyka wiejska; tu jednak ograniczeniem są braki repertuarowe. Dobrym rozwiązaniem jest także praca nad białym wierszem szekspirowskim. W kwestii wersyfikacji proponuje się co ośmio- bądź jedenastozgłoskowiec.

Przykładowi autorzy: George Byron, Henryk Ibsen, Bolesław Leśmian, Aleksander Puszkin, Lucjan Rydel, William Shakespeare, Stanisław Wyspiański

Maria Dłuska "Próba teorii wiersza polskiego"

Stanisław Wyspiański "Wesele"

Moliere "Dramaty"

"Encyklopedia Wesela" red. Rafała Węgrzyniak

Tadeusz Boy-Żeleński "Plotka o Weselu"