Podstawy scen dialogowych wierszem

Celem przedmiotu jest zdobycie przez studenta praktycznych umięjętności prowadzenia dialogu scenicznego, zrozumienia zasad i prawideł rządzących obecnością na scenie w relacji ze sobą, z partnerem i przestrzenią.

Przy pracy nad scenami wierszem istotne jest uwrażliwienie studentów na istotę podtekstu a zatem tego, co kryje się pod słowami; uświadomienie, że stosunek emocjonalny mówiącego jest w pracy aktora istotniejszy od brzmienia słów, czy opowiadania fabuł. Można powiedzieć, że należy mówić sobą a nie zapisanym tekstem.

Studenci zyskują świadomość konieczności poszanowania formy i treści opracowywanych tekstów (umiejętność odczytywania znaczeń, niesionych przez utwór literacki) oraz uwzględnienie formy dzieła literackiego, ze względu na jej sensotwórczość (szczególnie w przypadku utworów pisanych wierszem)

Semestr ten ma charakter komplementarny. Stąd brak sztywnej propozycji programowej. Jest to konieczne ze względu na różne predyspozycje poszczególnych roczników. Zaleca się wprowadzenie wiersza w dialogu (z przełomu XIX i XX wieku) i bardziej zaawansowaną pracę nad łączeniem formy z ruchem. Dobrze sprawdza się na tym semestrze tematyka wiejska; tu jednak ograniczeniem są braki repertuarowe. Dobrym rozwiązaniem jest także praca nad białym wierszem szekspirowskim. W kwestii wersyfikacji proponuje się co ośmio- bądź jedenastozgłoskowiec.

Przykładowi autorzy: George Byron, Henryk Ibsen, Bolesław Leśmian, Aleksander Puszkin, Lucjan Rydel, William Shakespeare, Stanisław Wyspiański

U. Hagen "Szacunek dla aktorstwa"

M. Czechow "O technice aktora"

E. Bartba "Teatr, rzemiosło, samotność, bunt"

A.Okopień Sławińska, M.Głowiński, J.Sławiński, "Zarys teorii literatury"

A.Kulawik, "Mówić wierszem"

L.Pszczołowska, "Wiersz polski"

Wiedza

K_WO3 Student zna repertuar związany ze specjalnością studiów.

SATL_WO4 Student zna środki ekspresji w teatrze ożywionej formy, posiada wiedzę z zakresu możliwości warsztatowych pokrewnych dyscyplin ( w tym najnowszych trendów)

Umiejętności

K_UO4 Student posiada umiejętność odejścia od zapisanego tekstu improwizując z użyciem werbalnych i niewerbalnych środków ekspresji zgodnie z założoną koncepcją artystyczną.

K_UO6 Student posługuje się środkami wyrazu aktorskiego w połączeniu z opanowaniem techniki aktorskiej w zakresie mowy, głosu i ekspresji ciała w stopniu umożliwiającym realizację własnych projektów artystycznych.

Kompetencje społeczne:

K_KO5 Student świadomie korzysta w pracy twórczej z zasobów własnej energii, intuicji, emocji i wyobraźni; skutecznie radzi sobie ze stresem w pracy indywidualnej i zespołowej.

K_KO6 Student dokonuje samooceny i formułuje konstruktywne uwagi wobec innych osób; uwagi krytyczne przyjmuje jako inspirację do poszukiwania nowych rozwiązań.

1. Obecność i aktywny udział na zajęciach, ćwiczeniach

2 Samodzielna, aktywna i twórcza praca nad sobą

3. Prezentacja scen dramaturgicznych na zajęciach

4. Zdobyte praktyczne umiejętności / progres

4. Pokaz semestralny ze scen dialogowych / egzamin

Dozwolone 2 nieobecności  nieusprawiedliwione

Celem przedmiotu jest zdobycie przez studenta praktycznych umięjętności prowadzenia dialogu scenicznego, zrozumienia zasad i prawideł rządzących obecnością na scenie w relacji ze sobą, z partnerem i przestrzenią.

Przy pracy nad scenami wierszem istotne jest uwrażliwienie studentów na istotę podtekstu a zatem tego, co kryje się pod słowami; uświadomienie, że stosunek emocjonalny mówiącego jest w pracy aktora istotniejszy od brzmienia słów, czy opowiadania fabuł. Można powiedzieć, że należy mówić sobą a nie zapisanym tekstem.

Studenci zyskują świadomość konieczności poszanowania formy i treści opracowywanych tekstów (umiejętność odczytywania znaczeń, niesionych przez utwór literacki) oraz uwzględnienie formy dzieła literackiego, ze względu na jej sensotwórczość (szczególnie w przypadku utworów pisanych wierszem)

Semestr ten ma charakter komplementarny. Stąd brak sztywnej propozycji programowej. Jest to konieczne ze względu na różne predyspozycje poszczególnych roczników. Zaleca się wprowadzenie wiersza w dialogu (z przełomu XIX i XX wieku) i bardziej zaawansowaną pracę nad łączeniem formy z ruchem. Dobrze sprawdza się na tym semestrze tematyka wiejska; tu jednak ograniczeniem są braki repertuarowe. Dobrym rozwiązaniem jest także praca nad białym wierszem szekspirowskim. W kwestii wersyfikacji proponuje się co ośmio- bądź jedenastozgłoskowiec.

Przykładowi autorzy: George Byron, Henryk Ibsen, Bolesław Leśmian, Aleksander Puszkin, Lucjan Rydel, William Shakespeare, Stanisław Wyspiański

Maria Dłuska "Próba teorii wiersza polskiego"

Stanisław Wyspiański "Wesele"

Moliere "Dramaty"

"Encyklopedia Wesela" red. Rafała Węgrzyniak

Tadeusz Boy-Żeleński "Plotka o Weselu"