Teatr polski po 1989 roku

Przedmiot: Historia polskiego teatru po 1989 roku

czyli

Subiektywna historia transformacji polskiego modelu teatralnego. Próba periodyzacji. Twórcy. Sceny. Przedstawienia. Pokolenia. Rewolucje.

Wykład obejmuje nieco ponad 25 lat polskiego teatru 1989-2015

Periodyzację tego okresu determinują:

- Wydarzenia polityczno-społeczne

- Znaczące debiuty i wystąpienia pokoleniowe

- Zmiana języka teatralnego

- Pojawienie się nowego repertuaru

- Spektakle przełomowe

W związku z tym można podzielić interesującą nas epokę na następujące podokresy:

1989-1996 Zatrzymana transformacja – od Hamleta IV do Młodej śmierci

1997-2001 Rewolucja: Młodsi zdolniejsi – Od Bzika do Oczyszczonych

2001-2007 Nowy Teren – Teatr i Dramaturgia Nowej Europy

2008-20015 Nasza druga, mała, ale porządna stabilizacja – Lemingi i wykluczeni

zaprezentowanie studentom najciekawszych poszukiwań formalnych i tematycznych polskiego teatru – indywidualnych i generacyjnych. Anatomia sukcesu nowego teatru po 1997 roku. Strategie reżyserskie i wizerunkowe polskich twórców teatralnych wciąż godne naśladowania lub całkowicie zapomniane. Teatr społeczeństwa głodnego i teatr społeczeństwa sytego. Nowa epoka – nowy repertuar. Jak teatr odpowiada na rzeczywistość?

Studenci otrzymają narzędzia do rozmowy o polskim teatrze, który był przed nimi, zapoznają się z repertuarem i wydarzeniami, którymi żyła kiedyś ich obecna publiczność. Znajomość olśnień scenicznych sprzed lat, przeżyć pokoleniowych innych generacji zawsze umożliwia dialog międzypokoleniowy. Powstaje wspólna platforma identyfikacji. Znajomość historii najnowszej polskiego teatru, wiedza, gdzie szukać wcześniejszych odpowiedzi na pytania, które ich dziś nurtują, umożliwi studentom nawiązanie nici porozumienia z dyrektorami, aktorami i widzami.

Zaliczenie ustne i frekwencja na zajęciach.