Historia teatru powszechnego II

Zajęcia służą prezentacji najważniejszych zjawisk z historii teatru powszechnego -od połowy XIX do końca XX wieku. Kluczowe zagadnienia omawiane są w kontekście historii politycznej, społecznej i kulturowej, z uwzględnieniem korespondujących z teatrem dzieł literackich, plastycznych, muzycznych. Ze względu na omawiane epoki szczególny nacisk położony jest na przemiany sztuki reżyserii i inscenizacji oraz konwencje i style gry aktorskiej, a także zmieniającą się pozycję tekstu dramatycznego. Historia teatru oglądana jest w dwu perspektywach: ujęciu panoramicznemu czy syntetycznemu, towarzyszy spojrzenie szczegółowe, analityczne, a procesy artystyczne ujęte są w porządku synchronicznym i diachronicznym. . Idąc tym tropem, zajęcia łączą postulaty strukturalizacji i dekonstrukcji z chronologią i semantyką dzieła a równocześnie sięgają psychologii odbioru. Przedmiot kształtuje umiejętność świadomego odczytywaniu różnorakich procesów teatralnych w kontekście tradycji i innowacji.

Semestr 3 i 4

1.Przełom naturalistyczny. Antoine. MChatT i Stanisławski.

2.Dramaturgia przełomu: Ibsen, Strindberg, Czechow, Maeterlinck

3.Wielka Reforma w Europie: teoria i praktyka. Craig, Appia, Reinhardt, Piscator, Copeau, Meyerhold, Wachtangow, Tairow, Artaud.

4. Dramaturgia dwudziestolecia międzywojennego: Pirandello, Shaw, Brecht, Giraudoux, O'Neill, Wilder, Majakowski, Claudel.

5. Egzystencjalizm w teatrze: Sartre, Camus.

6. Dramat poetycki: Eliot, Fry.

7. Teatr absurdu: Beckett, Ionesco, Genet, Durrenmatt, Frisch, Pinter, Havel.

8. Młodzi gniewni w Anglii: Osborne, Wesker, Whiting.

10. Wybrane sylwetki najwybitniejszy reżyserów II połowy XX wieku: Vilar, Barrault, Brook, Stein, Strehler, Lubimow, Bergman, Nekrosius.

11. Dramat amerykański: Williams, Miller, Albee.

12. Tzw. druga reforma teatru. Teatry kontrkulturowe i alternatywne.

13.Zjawiska parateatralne: happening, performance.

14 Postmodernizm w teatrze. Wilson, Muller, Pina Bausch.

15. Nowe zjawiska w teatrze i dramacie: niemieccy i angielscy brutaliści. Ostermeier, Castorf, Schlingensief, Marthaler,

16. Przełom postdramatyczny.

Podstawowa:

M. Berthold – „Historia teatru”, Warszawa 1980.

J.R. Brown (red.) – „Historia teatru”, Warszawa 1999.

O. Aslan, "Aktor XX wieku".

K. Braun, "Wielka reforma teatru", Wrocław 1984.

K. Braun, "Druga reforma teatru, Wrocław 1982.

J.L. Styan - "Współczesny dramat", Wrocław 1995

D. Bablet - "Rewolucje sceniczne XX wieku", Warszawa 1980

P. Pavis - "Współczesna inscenizacja" Warszawa 2011

H-Th. Leman - "Teatr postdramatyczny" Kraków 2009

Teksty dramatów wybrane do analizy.

Wiedza: Ma wiedzę z zakresu różnorakich działań teatralnych usytuowanych w porządku historii, stylistyki, konwencji i antropologii kultury

[K_W07, K_W08].

Umiejętności: Posiada umiejętność systematyki i typologii okresu historycznego. Rozpoznaje kierunki i linie rozwojowe teatralnych

gatunków, stylistyk, konwencji. Potrafi samodzielnie analizować i oceniać teksty teatru [K_U09]

Kompetencje społeczne: Świadomie uczestniczy w działaniach teatralnych z rozmaitych obszarów współczesnej kultury. Potrafi je

zdefiniować i ocenić zarówno na planie autonomii projektu artystycznego jak i w perspektywie historycznych przemian [K_K10, K_K02].

Wykład+konwersatorium

Praca z tekstem i dyskusja.

Wymagania końcowe – zaliczenie roku, forma oceny:

Udział w dyskusji, pisemne prace, egzamin.

Semestr 4 – egzamin (E)