Praca z akompaniatorem I

Studenci w trakcie zajęć pracują wspólnie z akompaniatorem nad przygotowaniem utworów z dwóch obszarów stylistycznych - latynoamerykańskiego (bossa-nova, salsa, bolero, son etc.), oraz afroamerykańskiego (r'n'b, soul, funk etc.). Ponadto poznają ogólne cechy i specyfikę ww. gatunków ze szczególną uwagą na aspekt rytmiczny i wynikające z niego różnice w frazowaniu, konstruowaniu formy i narracji utworu.

W początkowym okresie student poznaje charakterystykę stylistyk zawierających się w ogólnych hasłach - muzyka latynoamerykańska oraz groovowa (afroamerykańska - soul, r'n'b, funk). Dowiaduje się o podstawowych zasadach rytmicznych rządzących w tych gatunkach (m.in. clave, synkopa, triola), roli instrumentów, formie, stylu etc. Wiedzę tę otrzymuje w formie krótkiej prezentacji teoretycznej, ilustrowanej poprzez przykłady z literatury muzycznej z omówieniem. Następnie wiedza jest stosowana praktycznie poprzez ćwiczenia rytmiczne, melodyczne, harmoniczne z naciskiem na improwizację. Po tym etapie wstępnym, następuje wybór konkretnych utworów z ww. stylistyk i praca nad nimi. Nad formą, charakterem, aranżacją. Studenci otrzymują podkłady do wszystkich utworów indywidualnych i zbiorowych, co pozwala im na samodzielną pracę niezależnie od zajęć.

Przykłady muzyczne z twórczości artystów latynoamerykańskich i afroamerykańskich. Playlisty z takimi utworami przygotowywane są na bieżąco w zależności od potrzeby i omawianych tematów.

Przykładowi artyści obu nurtów:

Latynoamerykański:

Astrud Gilberto, Antonio Carlos Jobim, Buena Vista Social Club, Ibrahim Ferrer, Omara Portuondo, Sergio Mendez, Caetano Veloso, Gal Costa, Chavela Vargas,

Afroamerykański:

James Brown, Aretha Franklin, Randy Crawford, Nina Simone, wytwórnia Motown, Stevie Wonder, Michael Jackson, George Duke.

Akompaniament fortepianowy ma różne odcienie wykonawcze, stylistyczne i interpretacyjne. Podczas zajęć w semestrze staramy się wspólnie ze studentami osiągnąć konkretne założenia interpretacyjne : stylistyka, tempo, tonacja oraz forma utworu. Rezultatem ma być najlepsza wersja techniczno - interpretacyjna.

Praca rozpoczyna się od ogólnej analizy opracowanego utworu.Zasadnicze znaczenie mają wiadomości o stylistyce utworu. Stylistyka utworu jest póżniej wyznacznikiem tworzenia "bazy muzycznej", czyli sposobu emisji, frazowania poczucia rytmicznego akcentowania fraz, skali muzycznej. W wyniku podejmowania prób śpiewu z różnymi formami akompaniamentu, różnymi tempami, wyborem rejestru wokalnego - tonacji a także próbą określenia formy następuje zasadnicza decyzja co do wersji stylistycznej. W dalszej kolejności podejmowane są próby zaaranżowania sposobu akompaniamentu - ustalenie formy utworu ( części), wprowadzenia charakteru akompaniamentu - bliski do oryginału czy ze zmienioną całkowicie aranżacją. Ważnym problemem do rozstrzygnięcia stają się elementy muzyki, takie jak harmonia, rytm fortepianowy kontrapunkt motywiczny, improwizacja. Student staje w obliczu zupełnie nowego instrumentarium ( tylko fortepian), zwykle innej harmonii i często nowej rytmiki utworu. To tak jak tworzenie nowej , innej aranżacyjnie wersji utworu oryginalnego. Praca z akompaniamentem daje ogromną możliwość poszerzenia i poszukiwania wrażliwości muzycznej a także nowych sposobów interpretacyjnych.

Jako materiał muzyczny służą aktualnie opracowywane utwory podczas zajęć z interpretacji piosenki . Wiadomości teoretyczne przekazywane są od prowadzącego w zależności od omawianego zagadnienia z teorii muzyki (zasady muzyki, harmonia, historia muzyki ). Polecana przeze mnie jest pozycja: W.K. Olszewski : Sztuka aranżacji w muzyce. PWM Kraków 2020.

Często studenci opierają się na istniejących, osłuchanych wersjach wykonawczych. Zachęcam również do poszukiwania swoich własnych , odmiennych od oryginału sposobów interpretacji utworów.